Motocykle wojskowe: zdjęcie, opis, przeznaczenie

2024 Autor: Erin Ralphs | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-02-19 18:17

Uważa się, że pierwsze motocykle wojskowe zostały stworzone w 1898 roku przez Fredericka Simsa. Samochód został wyposażony w cztery koła, ramę typu rowerowego, siodełko, jednostkę napędową o mocy 1,5 KM. Motor Scout, bo taką nazwę otrzymała technika, był wyposażony w karabin maszynowy Maxim, pancerną tarczę chroniącą górną część ciała kierowcy-strzelca, jako broń. Urządzenie było w stanie przetransportować prawie 0,5 tony sprzętu, amunicji i innego ładunku. Jedno tankowanie wystarczyło na około 120 mil podróży. Ta wersja nie doczekała się poważnej dystrybucji w wojsku.

Rozwój motoryzacji wojskowej

Już na początku I wojny światowej motocykle wojskowe zadomowiły się w jednostkach wojskowych, były obsługiwane przez wszystkie postępowe państwa. Samochody miały zastąpić konie, więc żołnierze-kurierzy jako pierwsi korzystali z omawianych pojazdów.

Pierwsze egzemplarze operacyjne pojawiły się w jednostkach wojskowych Niemiec. W przeciwieństwie do „protoplastów” były to zmodernizowane cywilne odpowiedniki, wzmocnione karabinami maszynowymi. Takie ruchome punkty, pomimo cienkiego pancerza, z powodzeniembyły używane w różnych operacjach na frontach I wojny światowej.

Powojenna rewitalizacja

W 1928 roku zaprezentowano francuski motocykl wojskowy Mercier. Przednie koło gąsienicowe dodało oryginalności tej kreacji. Po 10 latach inżynier Leetr stworzył zmodernizowany odpowiednik określonej maszyny, nazwany Tractorcycle, w pełni wyposażony w napęd gąsienicowy.

Założono, że doskonałe zdolności terenowe i lekki pancerz powinny zapewnić modelowi uznanie i sukces w sferze wojskowej. Rower miał jednak szereg istotnych wad:

• Duża waga (ponad 400 kg).
• Ustawienie niskiej prędkości (do 30 km/h).
• Zła obsługa.
• Niestabilność drogi.

Pomimo tego, że wkrótce projektanci uzupełnili projekt o boczne koła, armia nie była tym zainteresowana.

Inne oryginalne projekty

Oryginalny model motocykla wojskowego został opracowany we Włoszech. Firma Guzzi wprowadziła trójkołowiec z karabinem maszynowym i pancerną tarczą. Cechą tej modyfikacji było „martwe” umieszczenie karabinu maszynowego skierowanego do tyłu.

Belgijscy projektanci również starali się stworzyć coś wyjątkowego pod tym względem. W 1935 FN zaprezentowało uproszczony model M-86. W porównaniu z innymi europejskimi odpowiednikami z tamtych czasów, samochód otrzymał szereg zalet:

• Wymuszony silnik 600 cm3.
• Wzmocniona rama.
• Pancerne płyty przednie i boczne.
• Przenośnośćpowóz pancerny z karabinem maszynowym Browninga.

Podczas produkcji seryjnej wyprodukowano ponad 100 takich egzemplarzy, obsługiwanych przez armie Rumunii, Brazylii, Chin i Wenezueli.

Niemieckie motocykle wojskowe

Lider niemieckiego przemysłu motoryzacyjnego, BMW, początkowo nie wprowadził żadnych specjalnych innowacji, montując silnik typu bokser M2-15V na istniejących pojazdach. Pierwsza całkowicie nowa modyfikacja seryjna opracowana przez niemieckich inżynierów została wprowadzona w 1924 roku.

Już na początku lat 30. bawarski koncern rozpoczął modernizację specjalistycznego motocykla wojskowego BMW-R35. Model otrzymał teleskopowy przedni widelec, wzmocnioną jednostkę napędową na 400 „kostek”, przekładnię kardana, która wyróżnia się wyższym wskaźnikiem niezawodności z wersji łańcuchowej. Wśród niedociągnięć odnotowuje się „stare” grzechy, wyrażające się w sztywnym tylnym zawieszeniu i kruchości ramy pod obciążeniem. Jednak samochód był używany w jednostkach zmotoryzowanych, policji, batalionach medycznych. Wypuszczanie urządzenia trwało do 1940 roku.

Równolegle z wersją R35, BMW wyprodukowało modyfikację R12. W rzeczywistości ten samochód był ulepszoną wersją serii R32. Sprzęt został wyposażony w silnik o mocy 745 koni mechanicznych, widelec teleskopowy z hydraulicznymi amortyzatorami. W projekcie rozważanej odmiany usunięto jeden gaźnik, co zmniejszyło moc R-12 do 18 „koni”. Modyfikacja ta zyskała popularność dzięki dobrym parametrom i niskiej cenie, stając się najbardziej masowym przedstawicielem swojej klasy w armii niemieckiej. Od 1924do 1935 wyprodukowano ponad 36 tysięcy egzemplarzy zarówno w jednej wersji, jak i z wózkiem bocznym.

Spośród wszystkich producentów niemieckich motocykli wojskowych Zundapp, który koncentrował się na zamówieniach rządowych, stał się głównym konkurentem BMW. Modele produkcyjne: K500, K600 i K800. Szczególnie popularna była ostatnia wersja z kołyską, wyposażona w cztery cylindry. Taka cecha, wraz ze wszystkimi plusami, miała swoją wadę w postaci częstego oliwienia świec, ponieważ nie wszystkie węzły nagrzewały się równomiernie.

Wojskowe motocykle ZSRR

Po zakończeniu I wojny światowej w Rosji praktycznie nie było własnej produkcji motocykli w kierunku wojskowym. Taka sytuacja trwała do lat 30. XX wieku. Wyposażenie techniczne armii wymagało modernizacji, w związku z czym rozpoczął się rozwój pierwszego krajowego motocykla, zdolnego godnie znosić wszelkie trudy rosyjskiego klimatu.

Pierwszymi wariantami armii były modyfikacje KhMZ-350 i L-300. Pierwsze urządzenie stało się niemal dokładną kopią Harleya Davidsona, znacznie gorszej jakości od amerykańskiego odpowiednika. Następnie postanowiono go porzucić. Został zastąpiony wersją TIZ-AM600, produkowaną od 1931 roku. Własny rozwój obejmował cechy brytyjskie i amerykańskie, ale nie wykazał żadnych specjalnych osiągnięć.

W 1938 roku sowieckie biuro projektowe zaprezentowało kilka modeli wojskowych: L-8, a także dwa IZH o indeksach 8 i 9. Pierwszy egzemplarz był produkowany w różnych fabrykach w kraju, które dokonywali własnych ulepszeń,co doprowadziło do utraty unifikacji części zamiennych.

CZ 500 Turysta

Ten czechosłowacki rower po raz pierwszy zjechał z linii montażowej w 1938 roku. Produkcja seryjna nie zatrzymała się aż do 1941 roku. Motocykl był przeznaczony nie tylko na potrzeby wojskowe, ale był również eksploatowany przez ludność cywilną. Urodziło się tylko sześćset egzemplarzy maszyny. Zmodernizowana wersja tego „żelaznego konia” została wydana specjalnie dla strażników papieża. Sprzęt został pomalowany na czarno, co dobrze komponuje się z chromowanymi elementami urządzenia.

Harley-Davidson WLA

Ten motocykl wojskowy stał się jedną z najczęstszych modyfikacji na całym świecie. Został wyposażony w kaburę na widelcu, pomalowaną na kolor oliwkowy. W sumie wyprodukowano ponad 100 tysięcy egzemplarzy. To właśnie ta wersja stała się najpopularniejszą po wojnie jako konwersje na choppery i rowery typu casta. W ZSRR model został objęty programem Lend-Lease.

Welbike

British Welbike jest bardziej jak minirower z silnikiem. Posiadał składaną konstrukcję, która pozwala na jego transport podczas przerzutu jednostek wojskowych drogą powietrzną. W przyszłości zamierzał i służył do przyspieszenia dostaw personelu do miejsca przeznaczenia, ale nie otrzymał zbyt wiele praktycznego zastosowania.

Okres II wojny światowej

Pierwszymi i jedynymi w swoim rodzaju były dwa niemieckie motocykle wojskowe z bocznym wózkiem: BMW R75 i Zundapp KS750. Są specjalnie zaprojektowane do jazdy w terenie. Wyposażony specjalnie do tego celunapędy kół i specjalne prędkości, pozwoliły polecić te maszyny tylko z pozytywnej strony.

Ze względu na wysoką cenę, modele, o których mowa, trafiły najpierw do jednostek spadochroniarzy i Korpusu Afrykańskiego, a później do oddziałów SS. W 1942 roku podjęto decyzję o wyprodukowaniu ulepszonego Zundapp KS-750 z wózkiem bocznym BMW 286/1 (wojskowy motocykl ze schowkiem w rezerwie strategicznej). Nigdy nie wszedł do produkcji. Produkcja została zaplanowana po zrealizowaniu zamówienia na 40 000 R-75 i KS-750, z czego wyprodukowano tylko 17 000.

Kettenkrad

Od 1940 do 1945 ta modyfikacja półgąsienicowa służyła do transportu lekkich dział, pełniąc rolę ciągnika. Sprzęt wprawił w ruch silnik Opla o pojemności 1,5 litra. Łącznie powstało nieco ponad 8,7 tys. egzemplarzy, zorientowanych głównie na front wschodni.

Gąsienice dobrze radziły sobie w rodzimym terenie. Wśród minusów jest wysoki procent przewracania się na ostrych zakrętach, a system lądowania utrudniał kierowcy szybkie opuszczenie go. Ponadto niemożliwe było wykorzystanie tego transportu do poruszania się po wzniesionych miejscach w kierunku ukośnym.

M-72

Motocykle wojskowe Rosji tamtego okresu zaczęły powstawać na bazie BMW. Ciężki sprzęt z przyczepą boczną był używany w ZSRR od 1945 roku. Wydanie samochodu miało miejsce w pięciu miastach kraju. Do 1960 roku. To właśnie ta modyfikacja stała się prototypem przyszłego analogu pod marką Ural.

Początkowoomawiane urządzenia były skoncentrowane stricte na potrzebach wojska. Podstawa została wyposażona w mocowanie do montażu potężnej broni strzeleckiej. Rower słusznie stał się najpopularniejszym bojowym „żelaznym koniem”. Jego wizerunek znajduje się nawet na jednym ze znaczków pocztowych. Łącznie wyprodukowano ponad 8,5 tys. egzemplarzy tej techniki. Dopiero w połowie lat 50. motocykl wojskowy „Ural” z konserwacji trafił do bezpłatnej sprzedaży dla ludności.

TAPA Vespa150

Te skutery bojowe zostały stworzone we Francji dla ich armii. Masową produkcję tego typu sprzętu rozpoczęto w 1956 roku, wyposażonego w potężne działo 75 mm. Taka broń nie przyczyniła się do powszechnego wykorzystania roweru w szeregach sił zbrojnych. Jednocześnie silnik o skromnej objętości roboczej 145 „kostek” nie był w stanie zapewnić odpowiedniego wskaźnika prędkości i mobilności. Skuter rozwinął skromną prędkość do 65 km/h. Warto zauważyć, że twórcy planowali użyć innego podobnego analogu do transportu pocisków parami.

K-750

Dniepr wojskowy motocykl z tej serii stał się ulepszoną wersją M-72 i jest produkowany w Kijowie od 1958 roku. Samochód został wyposażony w „silnik” o pojemności 750 „kostek”, podobnie jak inne analogi tej serii od innych producentów.

Cechy i specyfikacje:

• Moc silnika - 26 litrów. s.
• Większy komfort i niezawodność.
• Podwozie wykonane z amortyzatorów z hydrauliką.
• Wózek został wyposażony w gumowe sprężyny i specjalne zawieszenie.
• Zwiększone zdolności motocykla wojskowego K-750 do jazdy w terenie zapewniono dzięki ulepszonemu mechanizmowi napędu koła kołyskowego.
• Wraz ze wzrostem mocy silnika zużycie paliwa spadło o prawie jeden litr.

Nowość z końca ubiegłego wieku

W celu wzmocnienia możliwości armii zmotoryzowanych karabinów, w połowie lat 90. opracowano motocykl wojskowy „Ural” serii IMZ-8.107 z napędem na boczne koła wózka bocznego, zapewniającym zwiększoną zdolność do jazdy w terenie. Głównym przeznaczeniem maszyny jest operowanie w ramach patroli, mobilnych grup rozpoznania, do transportu systemów łączności oraz jako pojazd wielozadaniowy.

Mniejsze wymiary i zwiększona zwrotność w porównaniu z jakimkolwiek pojazdem wojskowym sprawiają, że jest to najlepsze narzędzie do działań bojowych w mieście. Załoga składa się z dwóch lub trzech osób, waga dodatkowego wyposażenia wynosi od 25 do 100 kg.

Główną bronią jest ciężki karabin maszynowy kalibru 12,7 mm. Umożliwia trafienie nisko latających celów powietrznych i celów naziemnych lekkim pancerzem. Ponadto broń pozwala walczyć z siłą wroga na odległość do dwóch tysięcy metrów. Widoczność decyduje o możliwości strzelania z broni osobistej załogi pod osłoną indywidualnego pancerza.

Cechy „Uralu”

Wysoka dynamika motocykla wojskowego, którego zdjęcie pokazano powyżej, zdolności terenowe i zwrotność zapewnia potężny „silnik”, przekładnia i podwozie. Rower marozstaw osi skrócony do 1,5 metra, duże 19-calowe koła z bieżnikiem terenowym.

Projekt i układ elementów pracy są wykonane zgodnie z zasadą motoryzacyjną:

• Układ smarowania silnika.
• Punkt kontrolny w oddzielnym bloku.
• Wał napędowy.

Te funkcje gwarantują wysoki poziom niezawodności i łatwości konserwacji. Żywotność zwiększa się, obserwując stosowanie odpowiednich olejów silnikowych i przekładniowych typu samochodowego.

Motocykl bojowy „Ural” z przyczepą posiada parametr szczególnie istotny przy wykonywaniu misji bojowych – możliwość pokonywania przeszkód będących poza kontrolą większości pojazdów. Przy podniesionym wózku sprzęt może poruszać się po jednym torze, zachowując równowagę. Pozwala to ominąć głębokie dziury i przeszkody o wysokości do 70 centymetrów. Masa motocykla to 315 kilogramów, co pozwala na przewrócenie urządzenia przez załogę przez zwalone drzewo lub konstrukcję barierową. Prędkości do 100 km/h zapewniają duży margines czasu na manewrowanie, a eksploatacja danego roweru możliwa jest w różnych strefach klimatycznych (od -40 do +50 stopni).

Charakterystyka IMZ-8.107

Oto główne cechy osiągów motocykla wojskowego Ural:

• Typ silnika - atmosferyczny czterosuwowy silnik benzynowy.
• Moc - 23,5 kW.
• Koło formuły - 32.
• Skrzynia biegów - 4 tryby z biegiem wstecznym.
• Rama - spawana rurowa.
• Przód/Tyłzawieszenie - dźwignie / wahadła ze sprężynowymi amortyzatorami hydraulicznymi.
• Napięcie w sieci pokładowej - 2 V.
• Maksymalna prędkość jazdy wynosi 105 km/h.
• Zasięg przelotowy na jednej stacji benzynowej - 240 km.
• Długość/szerokość/wysokość – 2, 56/1, 7/1, 1 m.
• Waga sucha - 315 kg.
• Możliwość użycia broni - karabin maszynowy 12, 7 lub 7, 6 mm, ATGM, AGS, RPG.
• Wyposażenie dodatkowe - zbiornik paliwa, reflektor, zestaw narzędzi do okopania.

Harley-Davidson

Popularny w ostatnich latach jest również wojskowy motocykl Harley Davidson z dwusuwowym jednocylindrowym silnikiem Rotax o pojemności 350 „kostek”. Ta modyfikacja jest powszechna w różnych krajach świata, jest eksploatowana jako pojazd do rozpoznania lub eskorty. Wśród mankamentów tego modelu jest zastosowanie paliwa J-8, które w składzie bardziej przypomina mieszankę oleju napędowego i nafty lotniczej. To sprawia, że nie nadaje się do stosowania w silnikach benzynowych. Istnieją wyjątki, takie jak HDT M103M1. Średnia prędkość urządzenia to 55 mil na godzinę.

Kawasaki/Hayes M1030

Kolejna modyfikacja motocykla wojskowego na olej napędowy i naftę. Samochód należy do jednej z najbardziej użytkowych odmian. Dla armii amerykańskiej został specjalnie przeprojektowany przez Hayes Diversified Technologies. Przed wersją 650 cm3 poprzednik był używany pod indeksem KLR-250.