Ciągnik MAZ-7904: opis i dane techniczne

2024 Autor: Erin Ralphs | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-02-19 18:17

Historia prawie każdego przedsiębiorstwa pokazuje, że nie wszystkie prototypy są przeznaczone do produkcji seryjnej.

Ciągniki kołowe i transportery rakietowe, wyprodukowane w 1983 roku w fabryce samochodów w Mińsku, zawsze były podziwiane przez wszystkich ze względu na ich dużą moc i rozmiary. Niemniej jednak parametry są bardziej masywne niż posiadane przez system rakietowy Topol (bazą dla niego były MAZ-7912 i 7917 z siedmioma osiami), różni się od analogów MAZ-7904.

Legendarny Gigant

Tylko kilku projektantów i wojsko było świadomych, że te specjalne podwozia istniały w czasach sowieckich. Upadek okresu rządów sowieckich, który przypadł na lata 80., zaznaczył się w historii świata faktem, że na terenie specjalnego biura projektowego MAZ powstały nowe modele gigantycznych samochodów. Ich wyjątkowość została potwierdzona nie tylko na terenie ZSRR, ale na całym świecie.

Dopiero po upadku kraju pojawiły się informacje dotyczące tych gigantycznych, ściśle tajnych maszyn. Wśród takich późnych radzieckich gigantów jest MAZ-7904 z sześcioma osiami. Projekt tej maszyny miał miejsce pod koniec lat 70-tych.

Wpływ konfrontacji państw na kreacjęgigant

Początek lat 80. upłynął pod znakiem tego, że w konfrontacji Związku Radzieckiego ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki podczas zimnej wojny osiągnięto najwyższy punkt upałów. Wcześniej podobna intensywność relacji przejawiała się w środku kryzysu karaibskiego. Dwa supermocarstwa żywo demonstrowały sobie nawzajem swoją moc jądrową. W rezultacie luty 1980 r. stał się okresem wydawania zarządzenia ministra, szefa przemysłu samochodowego Związku. Zgodnie z tym zamówieniem Mińska Fabryka Samochodów została zobowiązana do opracowania specjalnego transportera kołowego MAZ-7904. Charakterystyki techniczne na najwyższym poziomie musiały wykazać tego giganta. Ponadto musiała im towarzyszyć szczególnie znaczna nośność. System rakietowy Tselina wymagał takiej nośności dla autonomicznego transportu i wyrzutni. Nawiasem mówiąc, projekt MAZ-7904 „Tselina”, w pełni zadowolony.

Kierownik projektu

Zaprojektowana maszyna z tym indeksem została stworzona pod kierunkiem B. Shaposhnika, już wówczas w średnim wieku (80 lat). Był także kierownikiem projektu tworzenia pierwszych radzieckich gigantów górniczych MAZ-525 i MAZ-530, a także wszystkich kolejnych ciągników wojskowych MAZ i wieloosiowych podwozi dla wielu takich kompleksów jak Elbrus, Topol i Pioneer”. Jednocześnie w tej konkretnej sytuacji Szaposznikow stanął przed trudnym zadaniem. Wynika to z faktu, że kontener transportowy i startowy,sprzęt startowy i rakieta dla kompleksu Tselina mają łączną wagę 220 ton. Sam model MAZ-7904 powinien mieć masę własną 140 ton. Założono, że waga nowego podwozia transportowego i pocisków zmieści się w granicach 360 ton. Projekt MAZ-7904 był samochodem o niesamowitej wadze i wymiarach, którego opracowanie wymagałoby wiele wysiłku.

Przekształcenia stanów

W lutym 1981 roku Mińskie Zakłady Samochodowe zorganizowały międzyresortowe spotkanie z udziałem:

• ministrowie odpowiedzialni za przemysł motoryzacyjny, obronny i elektryczny;
• Dowódca Strategicznych Sił Rakietowych;
• wiceminister obrony ds. uzbrojenia;
• główny projektant zespołów wyposażenia naziemnego systemów rakietowych OKB-1 zakładu Barrikady;
• główny projektant MIT i systemu rakietowego Tselina;
• inni wysokiej rangi projektanci i szefowie.

Oczywiście była dyskusja na temat projektu Tselina i opracowywanego dla niego podwozia transportowego, które nosi nazwę MAZ 7904. Jeden z największych samochodów na świecie do jego stworzenia wymagał, aby Shaposhnik musiał:

• odnoszą się do złożoności zadań;
• żądanie poszerzenia kadry projektantów w biurze (około 100 osób);
• przydziel im przestrzeń życiową.

Spełnienie szeregu wymagań

Wszystkie jego żądania zostały potraktowane poważnie i szybko spełnione. ministerW branży motoryzacyjnej V. Polyakov przeznaczył budżet na dodatkowy fundusz płac dla tych specjalistów, a Ministerstwo Obrony Związku zapłaciło za wszystkie nieruchomości niezbędne do ich przesiedlenia. Ponadto Poliakow zainicjował wyposażenie budynku, w którym mieściło się biuro Szaposznika, w windę. Dzięki temu starsi projektanci mogli wejść na swoje trzecie piętro. Biuro głównego projektanta zostało dodatkowo przekształcone przez remonty.

Szczegóły projektu

Chociaż super traktor MAZ-7904 ważył sporo i tym samym prowokował nowe trudności, czerwiec 1983 roku upłynął pod znakiem zakończenia prac nad pierwszym, a później okazało się, że w tym samym czasie co ostatni model ten transport. Gigant z dwiema kabinami miał fantastyczne wymiary. Jako materiał na kabiny specjaliści z zakładu Osipovichi postanowili użyć włókna szklanego. W ten sposób udało się zmniejszyć ich wagę. Długość ciągnika sięgała 32,2 m. Miał szerokość 6,8 m. Wysokość (podłoże - dachy równoległych kabin) wynosiła 3,45 m. Podstawą tego olbrzyma była mocna spawana rama nośna. Zamocowano na nim parę hydromechanicznych 4-biegowych skrzyń biegów (z dwoma biegami wstecznymi). Dostawę kół do MAZ-7904 ZSRR dostarczył znany japoński producent – Bridgestone. Umowa została sformalizowana tak, jakby ZSRR kupował koła do skompletowania trzech wywrotek górniczych. W tym czasie przemysł krajowy nie miał możliwości,środki, sprzęt i technologie niezbędne do produkcji opon, które miałyby wytrzymać takie obciążenia. Całą konstrukcję podtrzymywało 12 ogromnych kół (ich średnica przekraczała 3 metry). MAZ-7904 został stworzony jako podwozie terenowe, w związku z tym jego charakterystyczną cechą był napęd na wszystkie koła (formuła koła 12x12), a prześwit wynosił prawie pół metra. Do realizacji napędu na wszystkie koła wykorzystano metodę pokładową (za pomocą dwóch zsynchronizowanych przekładni hydromechanicznych). Zarówno para przednia, jak i para tylnych osi przenośnika były sterowane. Była to gwarancja ograniczenia promienia skrętu do 50m. Dwa silniki również odróżniały go od liczby analogów. Pierwszy - morski 12-cylindrowy silnik wysokoprężny M-350 w kształcie litery V (wyprodukowany przez oprogramowanie Leningrad Zvezda) - miał moc 1500 koni mechanicznych. Uzupełniono go doładowaniem turbiny gazowej. Dzięki niemu sama maszyna została wprawiona w ruch. Dzięki drugiemu - 330-konnemu silnikowi wysokoprężnemu V8 YaMZ-328 - zapewniono produkcję energii dla systemów pomocniczych giganta. Uzupełniono go turbosprężarką, która służyła do napędu:

• hydrauliczne pompy układu kierowniczego;
• generatory;
• fanów;
• sprężarki wysokiego i niskiego ciśnienia.

Najwyższy poziom tajności

Tajne testy fabryczne i docieranie tego urządzenia odbywały się wyłącznie w ciemności. Jednocześnie działania te były koordynowane z wojskiem. pod ich kontroląwyznaczono czas włamania. W tym celu przestrzeń powietrzna sowieckiej Białorusi nie powinna była być zajęta przez zachodnich satelitów szpiegowskich. Po przejechaniu 547 km wokół Mińska maszyna została zdemontowana, załadowana na specjalną 12-osiową platformę i wysłana na terytorium Kazachstanu (do kosmodromu miasta Bajkonur o tej samej nazwie).

Przyczyny związku giganta z Kazachstanem

Istniało kilka powodów tej decyzji. Jeśli dojdzie do wycieku informacji wyjaśniających tajne opracowanie, to wersją wyjaśnienia jego powstania będzie transport wielkogabarytowego niepodzielnego bloku (lub kilku niepodzielnych bloków) rakiet kosmicznych (na przykład rakiety Energia). Drugi powód został określony przez charakter prawdziwego przeznaczenia tej maszyny, a Kazachstan miał z nią bezpośredni związek. Wojsko dążyło do stworzenia warunków dla grupy 10 takich gigantów do ciągłego biegania po zamkniętej, wielokilometrowej trasie pośrodku stepów Kazachstanu. Każde z tych dziesięciu podwozi miało tak zwany „dom”. Wyglądał jak hangar. W ramach jednego z nich (a może kilku) zaplanowano wyposażenie hangaru w wyrzutnię z rakietą. Jednocześnie teoretycznie założono, że niemożliwym zadaniem dla wroga byłoby ustalenie, w którym lub w jakich hangarach znajduje się instalacja. Tego pomysłu nie można wtedy nazwać nowym. Na terenie ZSRR kursował już jeden pociąg, a nawet ich grupa. Był przebrany za pociąg towarowy lub pasażerski. Jednocześnie znajdował się w nim międzykontynentalny pocisk nuklearny, gotowy w każdej chwiliniespodziewana sekunda, w której wróg zaatakuje Pentagon.

Niezrealizowane plany

Nie wiadomo, czy ten wynik jest pozytywny, czy negatywny dla świata, ale idea takiej ruchomej kolumny nie została zrealizowana.

Jedyny model tej maszyny nie mógł być nawet wyposażony w hangar.

Podczas kazachskich testów, po przejechaniu przez maszynę 4100 kilometrów (rozwinięta maksymalna prędkość została ustalona na 27 km/h), okazało się, że nastąpił istotny negatywny moment. Powierzchnia nośna była pod wpływem nadmiernego nacisku jednostkowego, a na każde koło skierowano ogromne obciążenie 30 ton. W rezultacie skutkowało to zmniejszoną zdolnością do jazdy w terenie, sztywnością i złym prowadzeniem. W przypadku tego wolno poruszającego się balastowanego pojazdu ruch był możliwy tylko po twardych chodnikach.

Shaposhnik nawet w trakcie pracy obawiał się, że ogromne obciążenie osiowe spowoduje, że koła podwozia ulegną awarii i nie utkną w ziemi.

W efekcie na początku 2007 roku okazało się, że po wielu latach przechowywania samochodu w hangarze startowym Zenit (teren ten należał do organizacji cywilnej „Biuro Projektowe Inżynierii Transportu”), zawalił się pod wpływem rdzy. W 2010 roku została pocięta na złom.