Pojazd terenowy „Kharkovchanka”: urządzenie, dane techniczne, funkcje operacyjne i recenzje ze zdjęciami

2024 Autor: Erin Ralphs | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-02-19 18:16

W latach 50. ubiegłego wieku radzieccy polarnicy rozpoczęli aktywną eksplorację Antarktyki. Do tych celów wymagany był specjalny niezawodny transport, ponieważ dostępny sprzęt nie był w stanie wytrzymać trudnych warunków pracy. Pierwszą maszyną, która spełniała te wymagania, mogła pracować w ekstremalnie niskich temperaturach, był pojazd terenowy Charkowczanka. Rozważ cechy i cechy tej techniki.

Historia stworzenia

Osobno warto zwrócić uwagę na poprzednika omawianej maszyny. W 1957 r. opracowano i szybko utworzono bagno Penguin, oparte na podstawie czołgu PT-76. Ten przedstawiciel sprzętu terenowego bardzo pomógł w rozwoju antarktycznych przestrzeni. Jednostka okazała się niezawodną maszyną z przyzwoitymi zasobami eksploatacyjnymi. Jednak w jego konstrukcji były dwie istotne wady: nie był przeznaczony do podróżowania na duże odległości i był ciasny w środku.

Pojazd terenowy „Kharkovchanka”stracił te wady. Samochód stał się wygodniejszy i bardziej przestronny, co umożliwiło wysyłanie dużych grup osób, które długo przebywały w drodze na ekspedycje transatlantyckie. Niektórzy eksperci porównują maszynę do krążownika śnieżnego nastawionego na klimat polarny.

Opis

Nowa maszyna została zbudowana w ramach projektu „Produkt nr 404-C”. Stworzenie sprzętu miało miejsce w zakładzie budowy transportu w Charkowie. Za podstawę projektu przyjęto ciężki ciągnik AT-T, przeznaczony na potrzeby artylerii. Jego podstawa została powiększona o kilka rolek, rama okazała się pusta i całkowicie uszczelniona. W jego przedniej części umieszczono jednostkę napędową Diesla z 12 cylindrami. Umieszczono tam również pięciobiegową skrzynię biegów, zbiorniki oleju, sterowanie oraz główny zbiornik paliwa.

Pozostałych osiem zbiorników paliwa pojazdu terenowego Charkowczanka zainstalowano w środkowym przedziale ramy. Ich łączna pojemność wynosiła 2,5 tys. litrów. Z tyłu zamontowano grzejniki o wydajności 200 metrów sześciennych gorącego powietrza na godzinę, a także potężną stumetrową wciągarkę. W efekcie ogólny układ dużych części pod podłogą pozwolił zwolnić więcej miejsca na moduły pasażerskie i znacznie zmniejszyć środek ciężkości sprzętu, którego łączna wysokość sięgała prawie czterech metrów.

Projekt i wyposażenie

Wymiary arktycznego pojazdu terenowego „Kharkovchanka” są imponujące. Długość pojazdu wynosiła 8500 milimetrów, a szerokość 3500 mm. Wewnątrz prostokątne, jednobryłowe nadwozie wyposażono w pomieszczenie o łącznej powierzchni 28 „kwadratów” o wysokości stropu 2,1 m. Takie wymiary umożliwiły swobodne poruszanie się ekipy po kabinie. Określony obszar został starannie odizolowany od bloku bieżnego, miał poważną izolację i został podzielony na specjalne przedziały.

Wewnątrz pojazdu terenowego „Kharkovchanka”, w przedniej części nad silnikiem, przewidziano pomieszczenie kontrolne, w którym pracowali nawigator i kierowca. Po prawej stronie (w kierunku jazdy) urządzono sztab radiowy, który był wyposażony w najnowocześniejszy na owe czasy sprzęt. Za ścianką działową po lewej stronie znajdowała się sypialnia dla ośmiu osób, a za nią mesa. Układ przewidywał nawet aranżację kuchni (kambuza). Nie nadawał się jednak do pełnoprawnego gotowania, częściej służył do podgrzewania konserw. Za tym przedziałem umieszczono ogrzewaną toaletę. Cechy konstrukcyjne maszyny obejmowały obecność małej suszarki do ubrań, a także przedsionka, który umożliwiał nieochładzanie powietrza podczas lądowania i wychodzenia.

Operacja

Ponieważ antarktyczny pojazd terenowy „Kharkovchanka” był przeznaczony do pracy w warunkach luźnego śniegu, a jego skład nie jest gorszy pod względem twardości od piasku, tworząc „ruchome piaski”, projektanci dokonali poważnej zmiany torów. Aby elementy nie zapadały się w najmniejszym kontakcie z warstwami śniegu, ich szerokość wzrosła do 1000 milimetrów, a na każdym torze zamontowano hak do śniegu.

Ta decyzja umożliwiła zwiększeniesiła pociągowa, pozwalająca samochodowi dosłownie wgryźć się w skorupę. Haczyki posiadają dodatkową funkcjonalność. Pomogli technice pokonywać przeszkody wodne, jeśli to konieczne. Pomimo tego, że samochód terenowy Charkowczanka nie należał do klasy płazów, z łatwością mógł przepłynąć pewną odległość przez wodę. Tutaj należało wykazać szczególną ostrożność kierowcy i nawigatorowi, upewniając się, że samochód nie opada poniżej poziomu podłogi. Parametr pływalności zapewniała pusta i szczelna rama.

O silniku

Poniżej znajdują się główne parametry jednostki napędowej, które wprawiają w ruch określony sprzęt:

• Moc na poziomie 520 "koni";
• obecność turbosprężarek w celu podwojenia mocy;
• rodzaj paliwa - olej napędowy;
• Prędkość robocza/maksymalna - 15/30 km/h.

Silnik antarktycznego pojazdu terenowego Charkowczanka (patrz zdjęcie poniżej) z łatwością przeniósł ciężar własny samochodu (około 35 ton), a także umożliwił holowanie przyczepy o masie do 70 ton. Najczęściej były to kontenery z paliwem, gdyż w takich wyprawach jest to najważniejszy ładunek. Jej udział w całkowitej objętości wynosił około 70%. Warto dodać, że w ramach pociągu sań prędkość wynosiła około 12-15 km/h.

Cechy projektowe

Z niuansów projektu należy podkreślić obecnośćpochłaniacze wilgoci ze stałym dopływem mas gorącego powietrza. Umożliwiło to uniknięcie ewentualnego zamarzania okien. Na przednich szybach zastosowano ogrzewanie elektryczne, podobne do nowoczesnych odpowiedników samochodowych. Generator omawianej maszyny był w stanie generować około 13 kilowatów energii elektrycznej na godzinę. To wystarczyło na potrzeby członków ekspedycji.

Sądząc po recenzjach, dzięki unikalnemu układowi, samochód terenowy Charkowczanka w pierwszej generacji był eksploatowany przez dość długi czas (do 2008 r.), a niektóre modele są nadal w służbie. Druga generacja tej techniki pojawiła się już w 1975 roku i była wyposażona w osobny moduł mieszkalny. Funkcje tego urządzenia zostaną omówione poniżej.

Jeśli chodzi o „Kharkovchanka-1”, działanie tych modyfikacji wskazuje, że wygodnie jest serwisować silnik bez wychodzenia z przedziału pasażerskiego. Niemniej jednak nie udało się całkowicie wyrównać wdzierających się do wewnątrz spalin. A to znacznie obniżyło komfort przebywania w przedziale mieszkalnym. Izolacyjność termiczna pierwszych wersji również nie była na najwyższym poziomie.

Druga generacja

Pierwsza generacja rozważanego pojazdu terenowego była dość niezawodna, ale nie spełniała współczesnych wymagań. W związku z tym zakład w Charkowie w 1974 roku otrzymał nowe zamówienie na pięć ulepszonych maszyn. Biorąc pod uwagę doświadczenia eksploatacyjne i zalecenia polarników, konstruktorzy dokonali pewnych korekt w konstrukcji i systemie podtrzymywania życia sprzętu. Zaktualizowana jednostka została nazwana „Kharkovchanka-2”. specjalnyzłożoność dla inżynierów przedstawiła modernizacja części mieszkalnej. Niezbędne było również wyposażenie kompleksu w oprogramowanie radionawigacyjne.

W rezultacie osiągnęli komfortowy mikroklimat wewnątrz, pomimo silnego mrozu na zewnątrz. Nawet przy awarii systemu temperatura w kabinie spadała o nie więcej niż 3 stopnie dziennie. Wdrożenie tego rozwiązania stało się możliwe dzięki zastosowaniu nowoczesnych materiałów termoizolacyjnych. Maska silnika i kabina kierowcy pozostały w tradycyjnej konfiguracji. W tym samym czasie część mieszkalna została przeniesiona na wydłużoną platformę ładunkową. Biorąc pod uwagę zalecenia polarników, twórcy w ostatniej chwili stworzyli okno do wentylacji. Ta innowacja została wyposażona dosłownie przed wysłaniem zaktualizowanych maszyn na Antarktydę. Pojazd terenowy „Kharkovchanka” pod koniec lat 80. otrzymał kolejną zmianę stylizacji z podstawą w postaci ciągnika MT-T, ale po rozpadzie ZSRR projekt nigdy nie został zrealizowany.

Wynik

Sądząc po recenzjach, ta technika nadal działa. Co więcej, niektórzy eksperci są przekonani, że w ich segmencie nie ma lepszego auta. Potwierdza to fakt, że w 1967 ekspedycja dotarła do najdalszego punktu bieguna południowego i wróciła bez żadnych problemów. Nikt inny nie odwiedził tej części Ziemi od czasów Charkowskich Kobiet.