Czołg T-55: dane techniczne, zdjęcia i historia powstania

2024 Autor: Erin Ralphs | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-02-19 18:17

Sowiecki czołg T-55 był masowo produkowany od 1958 do 1979 roku. Jest następcą wozu bojowego T-54, ale pod wieloma względami go przewyższa. Nowy model wyróżnia się mocniejszą elektrownią (przyczepność zwiększona od razu o 60 koni mechanicznych). Zmodernizowany silnik czołgu T-55 zwiększył manewrowość pojazdu. Zwiększyła się również prędkość poruszania się w terenie.

Dalsza modernizacja

Deweloperzy stanęli przed zadaniem jak najszybszego stworzenia wersji czołgu o zwiększonej zdolności bojowej. W ramach dalszych ulepszeń w kadłubie zamontowano dodatkowe zbiorniki zębate, dzięki czemu znacznie zwiększył się zapas paliwa. Zwiększono ładunek amunicji głównego działa z 34 do 43 pocisków. Zamiast zbiorników powietrza stosowanych przy rozruchu silnika zainstalowano kompresor. Kolejna nowość tamtych czasów pojawiła się w wieży czołgu - automatyczny system przeciwpożarowy Rosa, który po pojawieniu się otwartego płomienia natychmiast znalazł źródło ognia i gasił ogień skierowanym strumieniemogień.

Promieniowanie

Ale najważniejszym usprawnieniem była instalacja systemu ochrony przeciwjądrowej z zestawem liczników Geigera, które rejestrują poziom promieniowania rentgenowskiego. Zdolność bojowa czołgu podczas atakującego strumienia promieniowania nie ucierpiała, jednak załoga mogła stracić fizyczną zdolność do wykonywania swoich funkcji. Z tych powodów wieża T-55 została osłonięta od wewnątrz specjalnymi modułami wykonanymi z ołowianych płyt, które odbijają promienie gamma.

Mała broń przeciwlotnicza

Pojazd bojowy wymaga wszechstronnej ochrony, także przed atakiem z góry. Niemniej jednak broń strzelecka została zniesiona, ponieważ standardowy przeciwlotniczy karabin maszynowy marki DShKM, w obliczu wzrostu prędkości samolotów wojskowych, stał się przestarzały i stał się bezużytecznym atrybutem. Jednak dziesięć lat później, kiedy pojawiły się śmigłowce bojowe z bombami przeciwpancernymi, karabin maszynowy został zwrócony. Pojazdy o napędzie śmigłowym leciały nisko, a zestrzelenie bombowca nie było trudne.

Trochę historii

Seryjna produkcja seryjna czołgu T-55 została uruchomiona w ZSRR w 1958 roku w zakładach obronnych nr 75, nr 174 i nr 183. Produkcja trwała do 1979 roku. W sumie z taśmy montażowej zjechało około dwudziestu tysięcy samochodów. Czołg T-55, którego zdjęcie zamieszczono na stronie, był szeroko eksportowany. Wszystkie kraje Układu Warszawskiego, a także państwa arabskie chętnie kupiły nowoczesny wóz bojowy produkcji sowieckiej.

Efektywny czołg średni T-55, z wyjątkiem ZSRR, zaczął być produkowany w innych krajach przyjaznych Związkowi Radzieckiemu. Wydanie zostało wydane wPolska w latach 1964-1978 zebrała 1500 sztuk. W Rumunii od 1970 do 1977 - 400 wozów bojowych. W Czechosłowacji, w fabryce w mieście Martin, w latach 1964-1973 wyprodukowano na licencji 1700 sztuk.

Czołg T-55: charakterystyka

Model T-55 miał wiele wspólnego ze swoim poprzednikiem T-54, co determinowało wysoki poziom unifikacji części zamiennych, zespołów i poszczególnych komponentów. Nomenklatura wsparcia materialnego była powszechna przez długi czas. W niektórych dokumentach, mapach i rysunkach technologicznych maszyna była oznaczona jako czołg T-54/55. Ułatwiło to wyprodukowanie nowego modelu, ponieważ cały proces linii montażowej został już opracowany.

Nawet instrukcja obsługi czołgu T-55 odpowiadała pod każdym względem charakterystyce T-54. Liczne ulepszenia nowego modelu istniały niejako niezależnie od podstawowych parametrów, ich funkcje związane z maszyną pośrednio. Czołg T-55, którego rysunki skopiowano z oryginalnych obliczeń poprzednika, był dokładnym powtórzeniem T-54.

Oto główne parametry podstawowej wersji T-55:

• liczba osób w załodze - 4;
• masa bojowa - 36,5 tony;
• długość zbiornika z pistoletem - 9000 mm;
• tylko długość ciała - 6200mm;
• wysokość wzdłuż linii włazu wieży - 2218 mm;
• szerokość - 3270;
• prześwit - 500mm;
• typ głównego pistoletu - D10T2S/NP;
• karabiny maszynowe na wieży pancernej, jeden przedni, jeden podwójny, typ SGMT, kaliber 7, 62 mm;
• zestaw bojowy - 43 strzały;
• amunicja do karabinu maszynowego - 3500 sztuk;
• elektrownia - marka B-54, diesel;
• moc silnika - 580 KM p.;
• Prędkość prawie maksymalna 50 km/h na utwardzonej drodze.
• rezerwa chodu - 480 kilometrów;
• ciśnienie właściwe - 0,81 kg/cm2;
• pewne pokonywanie przeszkód - pionowa ściana, wysokość - 0,8 metra; wykop, szerokość - 2,7 metra;
• pokonanie brodu - 1,5 metra;
• zejście - 30 stopni;
• wzrost - 32 stopnie.

Czołg T-55, którego charakterystyka była stale ulepszana, był najpopularniejszym pojazdem bojowym późnych lat pięćdziesiątych w Europie Wschodniej.

Modyfikacje

W 1961 roku T-62 został stworzony na bazie T-55 o ulepszonych właściwościach. Model był produkowany równolegle z T-55 do 1983 roku. Następnie przeprowadzono głęboką modernizację wozów bojowych, a tym samym pojawiły się nowe modyfikacje: T-55M, T-55AM i T-62M, które wyróżniały się zwiększoną siłą ognia i wyższym stopniem bezpieczeństwa bez utraty mobilności. Ochronę bierną stanowił dodatkowy pancerz, aktywny stanowił kompleks Drozd z dwoma moździerzami załadowanymi parą pocisków 107 mm każdy, a także ciężkie przeciwlotnicze karabiny maszynowe. Oprócz uzbrojenia czołgi otrzymały dwie niezależne stacje radiolokacyjne.

Później czołg T-55M został wyposażony w bardziej zaawansowany system broni kierowanej 9K116 Bastion, a Sheksna została zainstalowana na T-62M zpodobne cechy, ale bardziej dynamiczne w działaniu. Te dwa kompleksy są wyposażone w gwintowaną lufę 100 mm i działo gładkolufowe 115 mm. Strzał z pierwszej lufy - pocisk kierowany 9M117. Charakterystyka pocisku jest wielostopniowa, o bardzo wysokiej skuteczności rażenia. Pocisk jest naprowadzany przez półautomatyczny system naprowadzania laserowego.

Przyrządy pomiarowe

Oprócz uderzającej broni, czołg T-55M jest wyposażony w dalmierz KTD-2, komputer balistyczny BV-55, celownik 32PV-TShSM i stabilizator M1 Meteor. Czołg T-62 jest wyposażony w celownik 41PV-TShSM i komputer balistyczny BV-62. Dalmierze laserowe na obu zbiornikach pokrywają odległości od 500 do 4000 metrów z dokładnością pomiaru do 10 metrów.

Komputery balistyczne zapewniają automatyczne kąty celowania wraz z danymi bocznego prowadzenia podczas wystrzeliwania pocisków artyleryjskich, ale nie mogą obliczyć trajektorii pocisku kierowanego.

Przeciwlotniczy karabin maszynowy podczas strzelania w perspektywie poziomej może być powiązany z danymi z komputerów balistycznych, ale kierunek ostrzału powinien być w większym stopniu określany przez obserwację wizualną.

Wady

Wielkokalibrowe działo przeciwlotnicze zamontowane na wieży jest wyposażone w trzysta sztuk amunicji w pasach ułożonych w pudełkach. Strzelec powinien strzelać małymi seriami, ponieważ cienka i długa lufa karabinu maszynowego może się nierównomiernie nagrzewać od długich serii ideformować. W celu ustabilizowania temperatury na uzbrojeniu zamontowana jest osłona termiczna.

Rezerwacja

Oprócz istniejącej ochrony, czołg T-55 był kilkakrotnie modernizowany w trakcie swojej produkcji pod kątem jego wzmocnienia. Ostatni raz dodatkowa ochrona pancerza została zainstalowana w 1985 roku. Górny przedni sektor został zduplikowany z arkuszy o grubości 30 mm. Dodatkowy pancerz znajduje się po obu stronach strzelnicy głównej, blisko lufy. Kąt jego nachylenia implikuje odbicie wszelkich pocisków wroga, z wyjątkiem skumulowanych, których niszczącego działania nie można zneutralizować.

Jednak wkrótce czołg T-55M został wyposażony w antykumulacyjne ekrany z tkaniny gumowej, które ułożono w kilku warstwach wzdłuż całego przodu pojazdu bojowego. Skuteczność takiej ochrony pośrednio potwierdzają testy w serwisie. Pociski wystrzelone z odległości 150 metrów, uderzając w gumowe „maty”, straciły około trzydziestu procent swojej wytrzymałości, a główne warstwy ochrony pancerza pozostały bez otworów przelotowych.

Wyposażenie załogi

Szczególną uwagę twórców czołgu T-55 zwrócono na ochronę przed promieniowaniem. Celem jest zachowanie życia i zdrowia ludzi. Wszyscy członkowie załogi są wyposażeni w specjalne kamizelki antyradiacyjne, każde siedzenie zostało również pokryte ze wszystkich stron modułami ołowianymi w poszyciu z tkaniny.

Obszar kierowcy od dołu jest wzmocniony 20-milimetrowymi płytami pancernymi, które są przyspawane do spodu. Okazuje się, że skuteczna ochrona kopalni. Reszta załogi znajduje się na tyłach, w najbezpieczniejszej części przestrzeni międzywieżowej.

Środki kamuflażu

Czołg T-55, sfotografowany na pustyni, wprowadza zasady kamuflażu. Pancerz pojazdu bojowego, pomalowany na kolor piaskowy, pozwala wtapiać się w otoczenie. Czołg staje się nie do odróżnienia dla obserwatorów wroga, a jego załoga bojowa może to wykorzystać do zmiany lokalizacji, a także do spontanicznego ataku.

Inne standardy

Do kamuflażu w krajobrazie europejskim używa się kamuflażu, zielonkawo-szarej farby lub siatki tego samego koloru, naciągniętej na położenie czołgu. W warunkach bojowych stosowana jest zasłona dymna, co jest możliwe w każdej chwili dzięki standardowemu urządzeniu 902B znajdującemu się po prawej stronie wieży. System składa się z ośmiu luf, które wyrzucają granaty dymne 81 mm. Strefa dymu pozwala schronić się nie tylko przed czołgiem, ale także kilkoma jednostkami piechoty biorącymi udział w bitwie, pod warunkiem, że personel posiada sprzęt do oddychania. Skuteczność takiego manewru nie budzi wątpliwości.

Strefa dymu podczas wystrzeliwania czterech ładunków jednym haustem ma 120 metrów szerokości i 8 metrów wysokości. Wystrzelenie jednego granatu obejmuje strefę o promieniu 60 metrów wokół czołgu. Granaty dymne są aktywowane sygnałem z konsoli dowódcy czołgu. System ma tylko jedną wadę - podczas bitwy przeładowanie pistoletu dymnego jest niemożliwe, ponieważ w tym celu trzeba opuścić wieżę czołgu i spędzić kilka minut na otwartym pancerzu, co jest bardzo ryzykowne podkrzyżowy ogień wroga. Ale niektóre załogi znalazły wyjście z trudnej sytuacji. Strzelec wchodzi do pancerza w momencie największego dymu z działania dwóch ostatnich granatów, kiedy widoczność jest zerowa, i przeładowuje system.

Czołg T-72

W 1967 roku rozpoczął się rozwój najbardziej masywnego, głównego czołgu bojowego sił zbrojnych ZSRR, który w 1973 roku został oddany do służby bojowej i obecnie służy w rosyjskich siłach pancernych. Pod względem swoich cech T-72 przewyższa wszystkie poprzednie modyfikacje z kategorii bojowych wozów opancerzonych. Różnica między T-55 a T72 polega na większej sile ognia tego drugiego, całkowita długość siedemdziesiątego drugiego to 9530 mm, a T-55 9000 mm. Załoga T-72 składa się tylko z trzech osób, obowiązki zapewniające żywotność maszyny są równo rozdzielone między trzy bez uszczerbku dla przepisów bojowych.

Prototyp radzieckiego czołgu T-55

Okazuje się, że w branży czołgów są dublety. Jeszcze przed upadkiem ZSRR czołg T-55A powstał w NRD. To prawie kompletny odpowiednik radzieckiego T-54/55. Niemcy nie rozpoczęli masowej produkcji ich zabudowy, gdyż było to dla nich nieopłacalne ze względów ekonomicznych. Ponadto siły pancerne NRD nie potrzebowały tylu pojazdów bojowych, dla których warto było rozpocząć produkcję na dużą skalę.

W tym samym czasie w ZSRR prawie ten sam czołg był produkowany w ogromnych ilościach, a po krótkich negocjacjach niemiecki model zaczął być produkowany w ZSRR równolegle zCzołgi radzieckie. T-55 A, niemiecki czołg klasy średniej, był dostarczany w małych partiach armii NRD. Parametry techniczne modelu nie były złe, samochód wyróżniał się mocną wieżą, dobrą manewrowością i precyzyjnym działem. Czołgi były niedrogie dla strony niemieckiej, ponieważ uwzględniono polityczny komponent projektu, Niemcy Wschodnie były w tym czasie „bliskim przyjacielem” ZSRR.

Modele

Czołg T-55 jest wysoko ceniony jako materiał źródłowy do modelarstwa w dziedzinie sprzętu wojskowego. Rzemieślnicy wykorzystują wizerunek popularnego pojazdu bojowego do tworzenia miniaturowych kopii, które są całkowicie identyczne z oryginałem. Kitografia takiego modelu jak czołg T-54/55 to cała seria opracowań modelowych w skali 1:35 z dopracowaniem najdrobniejszych szczegółów. Modele czołgu T-55 uważane są za najciekawsze w procesie produkcyjnym po amerykańskim Shermanie.