„Ural-377”: historia, funkcje, specyfikacje

2024 Autor: Erin Ralphs | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-02-19 18:17

W 1958 roku Fabryka Samochodów Miass rozpoczęła prace nad projektem samochodu, który miał zająć jego miejsce wśród pojazdów przeznaczonych dla gospodarki narodowej. Co więcej, podstawowym modelem nowej ciężarówki był Ural-375, towarowy SUV, który właśnie planowano wprowadzić do produkcji.

Nowy samochód został oznaczony jako „Ural-377”, zdjęcie samochodu pokazano poniżej.

Powody utworzenia 377

Uważa się, że głównym powodem wypuszczenia nowej ciężarówki była chęć poszerzenia gamy i wypuszczenia samochodu, który miałby być używany nie tylko w siłach zbrojnych, ale także w życiu cywilnym. Ponadto w Związku Radzieckim nisza, którą mógł zająć trzyosiowy samochód ciężarowy z dwiema osiami napędowymi (6x4) i zwiększoną ładownością, była wolna.

Również w tym okresie kraj szybko budował całe sieci dróg, których nawierzchnia mogła wytrzymać obciążenie do 6000 kg na jeden most samochodowy. A na takie trasy ciężarówkiSUV-y nie były potrzebne.

Jednak stworzenie modelu od podstaw było kosztowne. Dlatego zgodnie z koncepcją unifikacji, która rozwinęła się wśród producentów samochodów w ZSRR, postanowiono zunifikować nowy samochód z napędem na wszystkie koła Ural-375, który był już przygotowywany do produkcji seryjnej.

Różnice między 377 a 375

Samochód „Ural-377” w wersji eksperymentalnej pojawił się w 1961 roku i na pierwszy rzut oka niewiele różnił się od swojego prototypu. Był to jednak już inny samochód. Główne różnice między nową ciężarówką a jej „bratem” pojazdem terenowym były następujące:

• Silnik nowego samochodu stracił osłonę przewodów.
• Przednia oś przestała być prowadząca, została zastąpiona belką rurową, w związku z czym jeden napęd został usunięty ze skrzyni rozdzielczej. Co więcej, sam projekt „ulotki” pozostał niezmieniony ze względu na wymogi unifikacji.
• Uchwyt na koło zapasowe, który był umieszczony pionowo w 375, został zainstalowany poziomo na Ural-377, po prawej stronie, bezpośrednio pod drewnianą platformą ładunkową. Sama platforma również się zmieniła i stała się większa niż w przypadku pojazdu terenowego.
• Po raz pierwszy w nowym Uralu zainstalowano w pełni metalową, ogrzewaną, dwudrzwiową kabinę, zaprojektowaną dla trzech osób (kierowca _{+ 2 pasażerów). Kabina ta została później zainstalowana we wszystkich kolejnych modelach ciężarówek terenowych.}

Ural-377: początek podróży

Po serii fabrycznejtesty, podczas których wyeliminowano stwierdzone niedociągnięcia, do jesieni 1962 roku pracownicy fabryki przygotowali już dwa samochody do testów państwowych.

Po pomyślnym przejściu pierwszych testów stanowych, a następnie międzywydziałowych w marcu 1966, Ural-377 został polecony do produkcji seryjnej. Ponadto w raporcie z ostatniej kontroli zauważono, że nowy „Ural” 6x4 spełnia określone wymagania, jest modelem o wysokim stopniu unifikacji z „Ural-375” (model seryjny), a nowa ciężarówka może być używany jako ciągnik, wywrotka i podwozie do różnych modyfikacji.

Ural-377: specyfikacje

• Wymiary według wymiarów - 7 m 60 cm x 2 m 50 cm x 2 m 62 cm (dł. x szer. x wys.).
• Udźwig - 7 t 500 kg.
• Całkowita masa - 15 ton.
• Podstawa - 4 m 20 cm.
• Prześwit - 40 cm.
• Maksymalna prędkość to 75 km/h.
• Zużycie benzyny - 48 litrów na 100 km.
• Zasilacz - ZIL-375, benzyna, 8-cylindrowy.
• Objętość jednostki napędowej wynosi 7 l.
• Moc silnika - 175 l/s.
• Skrzynia biegów - pięciobiegowa.
• Sprzęgło - suche, dwutarczowe.

Słaby punkt nowej ciężarówki

To dążenie do maksymalnej możliwej unifikacji z seryjnym „Uralem” spowodowało, że nowy model przegrał pod względem swoich cech z rozwijanymi wówczas konkurentami - MAZ-500 i ZIL-133. Stosunek nośności maszyny dojego własna waga była mniejsza niż MAZ i ZIL. Długość platformy ładunkowej była niewystarczająca, a wysokość załadunku była zbyt wysoka, 1 m 60 cm. Pomimo tego, że platforma była stosunkowo niewielka, miała krytyczną wielkość przemieszczenia w kierunku tyłu maszyny. Jego położenie przy pełnym obciążeniu, a także podczas transportu towaru wychodzącego poza nadwozie (długie), doprowadziło do częściowego zawieszenia przednich kół, co znacznie ograniczyło sterowność wózka. Ponadto na Ural-377 zainstalowano silnik benzynowy. Dzieje się tak pomimo faktu, że inni producenci ciężarówek w kraju starali się instalować w swoich modelach bardziej ekonomiczne i praktyczne silniki Diesla.

Próbując zaradzić tej sytuacji, pracownicy fabryki rozpoczęli rozwój o nazwie „Ural-377M”, w którym starali się wyeliminować wszystkie te niedociągnięcia, ale nic dobrego z tego nie wyszło. Modyfikacja „Urala” „utknęła” i zatrzymała się na dwóch eksperymentalnych maszynach, które nie weszły do masowej produkcji.

Ale pomimo tego, że nowa ciężarówka terenowa nie odniosła całkowitego sukcesu, fabryka samochodów wyprodukowała 71 tys. pojazdów w różnych modyfikacjach:

• "Ural-377N". Różnił się od modelu podstawowego oponami o szerokim profilu.
• "Ural-377K". Model jest specjalnie zaprojektowany do pracy w regionach kraju o niskich temperaturach.
• „Ural-377S” i modyfikacja SN - ciągniki siodłowe do naczep o dopuszczalnej masie 18,5 t.

Co więcej, 377. znalazł swoje zastosowanie nie tylko w życiu cywilnym, ale także w siłach zbrojnych. Był szeroko stosowany zarówno jako ciągnik, jak i podwozie do montażu specjalnego sprzętu.