Nośność ZIL-130: dane techniczne, obsługa i naprawa

2024 Autor: Erin Ralphs | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-02-19 18:17

Wielu mieszkańców Rosji zna charakterystyczny wygląd ciężarówki ZIL-130 z kabiną pomalowaną na kolor morskiej fali. W Związku Radzieckim samochód ten był najbardziej masywną, niezawodną i tanią w utrzymaniu ciężarówką o średniej ładowności.

Prostota i wszechstronność konstrukcji tej techniki umożliwiła wykorzystanie podwozia tego samochodu do wszelkiego rodzaju pojazdów, na przykład wywrotek i autobusów.

Jak powstał legendarny samochód

Wielu kierowców zadaje pytanie: jak stworzyłeś podnoszący ładunek ZIL-130? Prace nad stworzeniem ciężarówki, która miała zastąpić przestarzały ZIS-150, rozpoczęły się w 1953 roku. Projektanci ze słynnej fabryki imienia I. V. Stalina podjęli się rozwoju. Początkowo chcieli nazwać nowy samochód ZIS-125 lub 150M, ale później postanowiono nazwać ciężarówkę ZIL-130 o ładowności 4 ton.

Grupą specjalistów w dziedzinie inżynierii mechanicznej kierowali G. Festa i A. Krieger. Już 3 lata później zmontowano doświadczoną ciężarówkę. W otwartym nadwoziu może przewozić do 4 ton ładunku.

Po przetestowaniu nośnego ZIL-130 inżynierowie zidentyfikowali szereg niedociągnięć, które zostały naprawione przez ponad rok przed uruchomieniem masowej produkcji.

W 1957 r. Zmieniono zakres zadań opracowany dla stworzenia podnoszącego ZIL-130. Teraz zaktualizowany samochód był produkowany z fabrycznej linii montażowej w dwóch wersjach: ciężarówki i ciągnika.

W 1959 roku został zmontowany pierwszy zmodyfikowany samolot ZIL-130 o nośności 4 ton z nowym silnikiem. Następnie pomyślnie zdał test na poligonie. W tym samym czasie projekt kabiny został opracowany przez czołowego artystę fabryki ZIL T. Kiseleva.

Wygląd, a mianowicie przednia szyba i kształt skrzydeł, został częściowo zapożyczony z amerykańskich ciężarówek z lat 50-tych XX wieku

Próbna produkcja seryjna samochodów, w nakładzie kilkudziesięciu sztuk, rozpoczęła się w połowie 1962 roku. Po 2 latach na wszystkich przenośnikach zakładu zaczęto montować ZIL-130 (ładowność samochodu 4 tony). Ale przestarzały model 164A został ostatecznie wycofany z produkcji.

W latach 70. fabryka produkowała rocznie do 200 000 „krótkich” pojazdów ZIL-130 o ładowności do 6 ton.

W 1986 roku fabryka Lenina przeprowadziła szeroką modernizację modelu, w wyniku której 130. został przemianowany na ZIL-431410. Od tego czasu zaktualizowana wersja była montowana do 1994 roku. Również ta ciężarówka o średniej ładowności była produkowana przez Zakłady Samochodowe w Novouralsku pod marką AMUR do 2010 roku.

Projektowanie samochodu

Dla wielu miłośników ciężarówekZastanawiam się, jakie są parametry techniczne i nośność ZIL-130. Wózek ma konstrukcję maski z napędem na tylne koła. Maksymalne obciążenie, jakie mogło być przewożone we wczesnych wersjach samochodu, wynosiło 5,5 tony. Podnośnik ZIL-130 po modernizacji mógł przewozić ładunki o masie do 6 ton.

Przynitowana rama wózka jest wykonana z prętów o profilu kanałowym i wzmocnień poprzecznych.

Zawieszenia osi znajdują się na resorach piórowych. Za płynną jazdę odpowiadają teleskopowe amortyzatory na przedniej osi oraz sprężyny na tylnej osi.

Projekt silnika

Pierwsze wywrotki ładunkowe ZIL-130 zostały wyprodukowane z silnikiem benzynowym w kształcie litery V z sześcioma cylindrami. Objętość jednostki napędowej wynosi 5,2 litra. Planowano, że moc silnika osiągnie 135 koni mechanicznych, ale podczas testów laboratoryjnych inżynierowie nie byli w stanie opracować na nim więcej niż 120 koni mechanicznych.

Podczas modernizacji wywrotek ładunkowych ZIL-130 wymieniono ich silnik na nowy. Tym razem w aucie umieszczono jednostkę napędową marki 1E130. Jego maksymalna moc wynosiła 130 koni mechanicznych. Konstruktorzy nie poprzestali na tym, zabierając się za opracowanie nowego silnika z dolnym zaworem, który później nazwano ZIL-120. Jednostka napędowa ma taką samą moc jak jej poprzednik.

W wyniku zmiany specyfikacji, która wymagała zwiększenia trakcji silnika, inżynierowie musieli zwiększyć moc do 150Koń mechaniczny. Wymagało to opracowania nowego, sześciolitrowego, 8-cylindrowego silnika w kształcie litery V. Projektanci pomyślnie poradzili sobie z zadaniem i już w 1958 roku został wydany pierwszy eksperymentalny silnik ZE130, który był w stanie rozwinąć moc do 151 koni mechanicznych.

Po testach na stanowisku, silnik wymagał drobnych modyfikacji. Rok później zakład uruchomił masową produkcję tego zespołu do ruchu ciężarówki. W przyszłości silnik został poddany licznym ulepszeniom.

Samochód jeździł na benzynie A-76, zużycie paliwa na 100 km wyniosło około 29 litrów.

Jedna z modyfikacji ciężarówki o nazwie „ZIL-138” została wyprodukowana z wyposażeniem LPG. Silnik pracował na skroplonym gazie ziemnym. Ciężarówka z modyfikacją 138A została również wynaleziona i wprowadzona do produkcji. Jego silnik pracował na sprężonym gazie. Moc silnika - 120 koni mechanicznych.

Począwszy od 1974 roku zakład budowy maszyn zorganizował produkcję dwóch specjalistycznych modeli jednocześnie opartych na podnośniku ZIL-130: wywrotki i kołchoźnika. Postanowiono nadać pierwszemu samochodowi oznaczenie 130K. Został wyprodukowany ze wzmocnionym podwoziem do przewozu ładunków masowych (piasek, ziemia, żwir itp.). Drugi model ciężarówki nosił nazwę „130AN”. Te dwa nowe samochody były wyposażone w 6-cylindrowe silniki z dolnymi zaworami o mocy 110 koni mechanicznych.

ZIL-130 również były eksportowane. Modele podróżujące za granicę ZSRR były wyposażone w jedną z trzech jednostek napędowych:

• silnik Diesla marki Perkins 6.345 (moc 140moc);
• Silnik Valmet 411BS (moc 125 koni mechanicznych);
• Silnik benzynowy Leyland o mocy 137 koni mechanicznych.

Hydraulika

Na wywrotkach został zainstalowany siłownik hydrauliczny, który jest potrzebny do wygodnego rozładunku nadwozia. Ciśnienie do podnoszenia ciężkich ładunków zostało wytworzone przez pompę zębatą, zainstalowano ją na przystawce odbioru mocy. Ale w ciężarówkach z platformą ZIL-130 nie było układu hydraulicznego.

Transmisja do ciężarówki

Aby opracować skrzynię biegów dla ZIL, jednostka została zabrana z przestarzałej ciężarówki ZIS-150. Skrzynia biegów ma pięć biegów do przodu. Synchronizator jest zainstalowany na czterech górnych biegach. Piąty bieg prosto. Suche sprzęgło jednotarczowe jest uruchamiane mechanicznie.

Dla ciągników i wywrotek projektanci chcieli opracować dwubiegową tylną oś z możliwością zmiany biegów za pomocą sprzęgła, ale urządzenie nie mogło zostać wprowadzone do masowej produkcji z powodu licznych niedociągnięć. Następnie postanowiono uzupełnić wszystkie modyfikacje ZIL o tylną oś z jedną prędkością.

Zarząd

Legendarna ciężarówka była kontrolowana przez mechanizm kierowniczy. Został zbudowany na zasadzie nakrętki i śruby. Miał też wspomaganie kierownicy. Kolumna kierownicy została umieszczona w kabinie. Trójramienna kierownica wykonana jest z tworzywa sztucznego.

W opcjach eksportuciężarówki, która miała być wysłana do krajów afrykańskich, zainstalowano dodatkową chłodnicę chłodzącą płyny robocze auta.

Okablowanie

Sieć elektryczna 12 V ciężarówki jest zasilana z akumulatora, biegun ujemny jest podłączony do karoserii. W zależności od modyfikacji transportu towarowego na silnikach montowano generatory różnych modeli o różnej mocy (od 225 do 1260 W).

Pod kabiną samochodu umieszczono dość masywny akumulator.

Na potrzeby wojska wyprodukowano zmodernizowane wersje ciężarówek ZIL-130, które zostały zabezpieczone przed wilgocią za pomocą sprzętu wodoszczelnego i uszczelniającego.

Hamulce

Hamulce wózka bębnowego wyposażone były w napęd pneumatyczny. Kompresory z dwoma cylindrami zostały opracowane do pracy pneumatycznej, a także odbiorniki o pojemności 20 litrów.

Hamulec ręczny w pierwszych modelach ZIL-130 można było aktywować za pomocą dźwigni w kabinie. Po włączeniu uruchamiał się mechanizm hamulcowy, który znajduje się na wale wyjściowym ręcznej skrzyni biegów.

Wszystkie ciężarówki ZIL są wyposażone w gniazdo do podłączenia do niego hamulców pneumatycznych przyczepy. To wyposażenie znajduje się z tyłu pojazdu na belce poprzecznej ramy obok haka holowniczego.

W późniejszych modelach ciężarówek na tylnej i przedniej osi zainstalowano oddzielne napędy hamulców. Są w stanie dostosować siłę, aby zapobiec poślizgowi.

Również zmienionyi hamulec ręczny. W zaktualizowanej wersji ZIL-130 zastosowano osobny układ pneumatyczny, który nie pozwalał na ruch samochodu z parkingu. Była również odpowiedzialna za awaryjne zatrzymanie samochodu w przypadku awarii głównych hamulców bębnowych.

Wygląd nadwozia i kabiny

Kabina ciężarówki jest całkowicie metalowa, miała dwoje drzwi. Jego kubatura pozwalała pomieścić nawet trzy osoby: kierowcę i dwóch pasażerów. Na sezon zimowy w samochodzie zainstalowany jest piec. Wycieraczki znajdują się na przedniej szybie. Szyby na drzwiach są opuszczane i podnoszone ręcznie, obok nich znajdują się obrotowe trójkątne okienka. Na dachu pierwszych modeli samochodów wykonano otwory do wentylacji wnętrza, ale później projektanci zrezygnowali z takiego rozwiązania technologicznego.

Do 1974 r. w ciężarówkach nie było repeaterów. Później, w zmodyfikowanych wersjach, na skrzydłach samochodu umieszczono żółte kierunkowskazy.

Dla celów cywilnych w kabinie ZIL zainstalowano jednoczęściową szybę przednią. W wojskowej wersji ciężarówki przednia szyba składała się z dwóch połówek tego samego rozmiaru.

W zależności od modyfikacji, na zewnątrz kabiny występowały dwa rodzaje osłon wlotu powietrza:

1. Małe szczeliny na kanał powietrzny. Reflektory montowane są w dolnej części kabiny nad zderzakiem.
2. Reflektory znajdują się nad kratką. Aby schłodzić chłodnicę, w przedniej części kabiny wykonano duże otwory.

Ciężarówka ma boczną platformę wykonaną z drewna w celu wzmocnieniaprojekt, dodatkowo zainstalowano metalowy wzmacniacz. Standardowa platforma składała się z dwóch boków po bokach samochodu. W rozszerzonej wersji 130GU wykonano trzy boki. Do przechowywania narzędzi, które mogą się przydać w przypadku awarii maszyny, przewidziano miejsce w kabinie pod podłogą.

Zakres techniki

Określiliśmy już nośność ZIL-130. W jakim celu zostali uwolnieni? Takie małotonażowe ciężarówki (maksymalna dopuszczalna ładowność to 6 ton) były bardzo przydatne w gospodarce narodowej. Jedna z modyfikacji maszyny produkowała autobusy marki Tadżykistan, zbiorniki do przewozu ładunków płynnych, wywrotki do przewozu piasku i żwiru, a także mobilne pojazdy techniczne. Do gaszenia pożarów z linii montażowej zwolniono wozy strażackie wyposażone w zbiornik na wodę, węże strażackie i pompy do pompowania wody ze zbiornika.

Specjalna wojskowa wersja ciężarówki ZIL-130E została stworzona dla sił zbrojnych. Na wyposażeniu takiej maszyny dodatkowo znajdowały się kanistry o dużej pojemności, zestaw narzędzi, zaślepki do maskowania reflektorów samochodowych w ciemności. Wykonano również ciężarówki z bokiem i markizą o zwiększonej wysokości. Na prawej podłużnicy w niektórych modelach zainstalowano dodatkowy zbiornik paliwa, który jest przeznaczony na 170 litrów benzyny.

Ulepszenia ciężarówek

Przez wiele lat produkcji samochodu ZIL-130projektanci przeprowadzili 3 duże aktualizacje, po których zmieniła się nazwa modelu. Pierwsza modernizacja została pomyślnie zakończona w 1966 roku. Następnie zaktualizowana ciężarówka została nazwana ZIL-130-66. Drugi miał miejsce 10 lat później. Nazwę zmieniono na ZIL-130-76. Ostatnia poważna modernizacja miała miejsce w 1984 roku. Następnie zmieniono nazwę modelu na ZIL-130-80.

Podczas pierwszej modernizacji udało się zwiększyć zasoby głównych zespołów samochodu do 200 tysięcy kilometrów przed pierwszym remontem. Inżynierowie zwiększyli również moc jednostki napędowej.